1. God is een toevlucht voor de Zijnen,
Hun sterkt', als zij door droefheid kwijnen;
Zij werden steeds Zijn hulp gewaar,
In zielsbenauwdheid, in gevaar;
Dies zal geen vrees ons doen bezwijken,
Schoon d' aard' uit hare plaats mocht wijken,
Schoon 't hoogst gebergt', uit zijne stee,
Verzet wierd in het hart der zee.

2. Laat vrij het schuimend zeenat bruisen;
D' ontroerde waat'ren hevig ruisen;
De golven mogen, door haar woen,
Het berggevaarte daav'ren doen:
De stad, het heiligdom, de woning,
Van God, den allerhoogsten Koning,
Wordt in haar muren, t' allen tijd;
Door beekjes der rivier verblijd.

3. Geen onheil zal de stad verstoren,
Waar God Zijn woning heeft verkoren.
God zal haar redden uit de nood
Bij 't dagen van het morgenrood.
Men zag de heid'nen kwaad beramen;
De koninkrijken spanden samen;
Maar God verhief Zijn stem, en d' aard',
Versmolt, voor 's Hoogsten toorn vervaard.

4. De HEER', de God der legerscharen,
Is met ons, hoedt ons in gevaren.
De HEER' de God van Jakobs zaad,
Is ons een burg, een toeverlaat.
Komt, wilt op 's HEEREN daden merken;
Aanschouwt des Hoogsten grote werken;
Zijn macht, die nooit te stuiten is,
Maakt d' aarde tot een wildernis.

5. God stilt, alom, het orelogen;
Zijn arm verbreekt de taaie bogen,
Doet spies en speer aan stukken slaan,
En wagens door het vuur vergaan.
"Laat af", dus spreekt de HEER' der heeren,
"Weet, Ik ben God; elk moet Mij eren;
Het heidendom, ja, 't gans heelal,
Verhoge Mij met lofgeschal."

6. De HEER', de God der legerscharen,
Is met ons, hoedt ons in gevaren;
De HEER', de God van Jakobs zaad,
Is ons een burg, een toeverlaat.

1. Als ons de nood overvalt krachtig,
Ons burgt en heil is God almachtig;
Zulks bevinden wij in den nood,
En hebben in Hem troost zeer groot.
Dies vrezen wij in genen dinge,
Al waar 't dat de wereld verginge,
En de bergen hen wierpen snel
In 't midden der zee diep en fel.

2. Al waar 't dat 't water des meers diepe
Raasde t' zaam en ook overliepe;
Al waren teniet door zijn kracht
Bergen en steenrotsen gebracht;
Nochtans zullen de beken reine,
Ook menige klare fonteine,
De schone stad maken verblijd,
Daar God in woont tot allen tijd.

3. Midden in haar woont God geprezen,
En wil eeuwiglijk bij haar wezen.
Niets zal ze bewegen voortaan,
Want de Heer' wil z' altijd bijstaan.
Veel volks is ons geweest zeer tegen,
Koninkrijken hen ook bewegen;
Van haar gerucht, alzo dat scheen,
Verging d' aard' en hemel meteen.

4. In zulke stormen ende baren
Is met ons de Heer' der heirscharen;
God Jakobs is ons een burcht vast
Tegen geweld en overlast;
Komt toch al, wilt zien en bemerken
Onzes Gods grote wonderwerken;
Die Hij hier op der aarde doet,
Naar Zijne grote wijsheid goed.

5. Hij heeft over 't aardrijk in 't brede
Gestild de oorlogen zeer wrede.
Lansen, bogen heeft Hij in 't land
Vernield en de wagens verbrand,
Weest stil! (spreekt Hij) zijt toch gedachtig
Mijne grote sterkheid zeer machtig;
Ik ben de God zeer hoog geacht
Boven aller mensen geslacht.

6. Kortelijk, de God der heirscharen
Is met ons in stormen en baren;
God Jakobs is ons een burcht vast
Tegen geweld en overlast.

1. God is een toevlucht t' allen tijde,
die ons uit nacht en dood bevrijdde.
Al zou de aarde ondergaan,
wij zien het zonder vrezen aan.
Al staat geen berg meer vast, al dreigen
de zee‰n overhand te krijgen,
laat schuimend al hun golven slaan,
wij zien het zonder vrezen aan.

2. De Godsstad ligt aan blanke stromen.
God staat haar bij, de dag zal komen.
Hij woont in haar, zij wankelt niet,
zij kroont zijn heilig rijksgebied.
Al hebben volken zich verheven,
Hij roept en doet de aarde beven.
Hij is met ons, Hij wendt ons lot.
Een vaste burcht is onze God.

3. Komt en aanschouwt des Heren daden,
aanbidt zijn toorn en zijn genade;
zijn toorn die 't oorlogstuig verslindt,
zijn gunst waarin gij vrede vindt.
Hij spreekt: "Laat af, Ik ben de Here,
de Heilige die elk moet eren".
Hij is met ons, Hij wendt ons lot.
Een vaste burcht is onze God.

1. God is een toevlucht en een sterkte,
die in benauwdheid hulp bewerkte.
Wij vrezen voor geen enkel kwaad,
omdat de Heer ons niet verlaat.
Al zou de hele aarde wijken,
het bergland in de zee bezwijken,
laat bruisen heel de watervloed,
die alle bergen beven doet.

2. Een brede stroom verheugt Gods woning,
de stad van d' allerhoogste Koning.
Zij wankelt niet, want God troont daar,
bij 't morgenlicht bevrijdt Hij haar.
De volken hadden zich verheven,
God sprak - Hij deed de wereld beven.
Een vaste burcht voor Israël
is Jakobs God - Immanuël!

3. Komt en aanschouwt Gods grote werken,
de Here overwint de sterken.
Hij richt alom verwoesting aan
en doet de vijand ondergaan.
Want al zijn lansen en zijn bogen
vernietigt Hij voor aller ogen.
Staakt uw verzet en geeft Mij eer,
Ik ben de hoogverheven Heer.

4. De Heer, de God der legerscharen,
is met ons, redt ons uit gevaren.
Een vaste burcht voor Israël
is Jakobs God - Immanuël!